Personal | Mijn cadeautje is niet meer

Mijn toppertje, mijn kleine vriendje.
Heel onverwachts maar toch ook weer niet.
Ik kan alleen maar zeggen ik vergeet hem niet.

Hij at en dronk de laatste tijd al minder.

Gister was hij stil en staarde maar voor zich uit.

Ik heb nog een tweet geplaatst over hoe je kon zien of een konijn blind was. 

Ik dacht omdat hij zo weinig meer van zn plekje af kon en in de tuin maar onder een boom bleef zitten dat hij mischien wel blind was.

Nu snap ik waarom hij zich gister liet voeren, nu snap ik waarom hij gister alleen maar ging liggen onder zijn favoriete plant. 

Een plant waardoor hij verstopt was.

Nu snap ik waarom ik hem het hok in moest tillen en hij dit zelf niet deed.

Achteraf snap ik dat hij zich aan het voorbereiden was, voorbereiden op iets wat ik mischien in een heel klein hoekje had zien aankomen maar waar ik vanochtend toch heel erg van geschrokken ben.

Gister heb ik hem nog gevoerd en drinken gegeven, geknuffeld en tegen hem gepraat.

Vanmorgen word ik wakker gemaakt met de mededeling dat mijn kleine konijnenvriendje er niet meer is.

Hij ligt bewegenloos in zijn hok.

Het feit dat de eerste 16 jaar van mijn leven nog nooit een van onze eigen huisdieren is overleden en dit jaar 2 binnen nog geen 2 maanden doet zeer. 

Het feit dat ik mijn kleine vriendelijke vriendje Bo niet meer zijn gekke sprongen zal zien doen op het gras wanneer hij lekker aan het 'buitenspelen' is doet zeer.

Ook het feit dat ik hem niet meer kan zien genieten van het gras, het contact met het konijnenbuurmeisje door de heg, zijn moeder niet meer zal knuffelen en stamp nu weer alleen is zoals het zes jaar geleden allemaal begon laat bij mij mijn tranen weer opkomen.

Het feit dat ik net zoals bij Pucky de tranen weer over mijn wangen kan laten lopen en besef hoeveel ik om dit lieve konijntje gegeven heb is iets waardoor mensen mij mischien raar zullen aan kijken, maar iets wat in mij zit.

Het feit dat Stamp nu weer alleen is, haar jonkies er niet meer zijn en zij weer helemaal alleen is doet mij nog het meeste pijn. Ondanks dat het mannetje en vrouwtje waren en zij dus gescheiden zaten hadden ze toch door het gaas contact, maakte ze elkaar jaloers als de een aan het buiten spelen was en konden ze ook heel lief met elkaar knuffelen met mij als politie agent erbij.

Mijn konijntjes zijn mijn alles.

Bo was een eigenwijs konijntje, mijn cadeautje van Stamp.

Een cadeautje waar ik moeite voor heb moeten doen om zijn vertrouwen te winnen omdat hij heel wantrouwig was. 

Tot 2 jaar geleden, Sinds dien had ik zijn vertrouwen en mocht ik hem knuffelen, optillen en aanraken. 

Niet altijd even veel, maar het mocht.

Die grote ogen van pret als hij de boef aan het uithangen was en ik hem zijn hok in wilde doen maar hij gewoon voor mij weg rende. 

Die grote ogen als hij een knal, een hard geluid of iets anders raars hoorde en dat hij dan bij mij kwam zitten omdat hij bang was. Dat was iets unieks, hij was gauw bang en dat zag je aan hem. Dan kwam hij meestal in bij mijn oksel met zijn hoofd ( iets wat ik niet snap, maar oke ) mocht ik hem aaien en dan werd hij weer rustig.

Hij was een lieverdje voor zijn moeder en zus, maar wilde vooral de macho man uithangen. 

Want hij was tenslotte het mannetje. 

Mijn kleine konijnenvriendje waar ik ziels veel om geef.

Mijn kleine vriendje waar ik zo trots op ben, mijn kleine vriendje die ik van piep klein tot een mooi beestje heb zien opgroeien.

Mijn kleine vriendje met een hangend oor en een staand oor.

Een konijnenvriendje wat bij een konijnenfokker zou worden afgemaakt omdat hij niet beide hangoren had, maar wat bij mij zichzelf met een hangend oor kon zijn.

Mijn kleine topper, mijn vriendje, mijn lieve Bo.

Ik zal je nooit vergeten.

Jij krijgt een mooi plekje in mijn hart.

My proud, I'll never forget you.

Dit was even een klein berichtje tussen door.

Een berichtje waarin ik mijn hart lucht.

Ik hoop dat jullie hier begrip voor hebbem.

Rip Bo 3/10/2007 - 6/07/2012